گفتگوى کامران پايدار
با یکی ازکارگران مهر کام پارس ایران خودرو!

کامران پایدار: سلام خسته نباشید، در هفته گذشته در اخبار آمده بود عده ای از کارگران مهر کام پارس از کار اخراج و بیکار شده اند مسئله چیست؟

کارگر مهر کام پارس: بله متاسفانه در طی روزهای گذشته حدود 40 نفر از همکاران ما شغل و کار خود را از دست داده اند. در این اوضاع و احوال و در این شرایطی که هست برای ما کارگران و خانواده هایمان اخراج از کار برابر است با مرگ تدریجی، اینها، همین ترابی (مدیر مهر کام پارس) و همه عوامل و اطرافیانش همانطور که بیشتر به منفعت و سودشان باشد همانطور رفتار می کنند. برای این آقایان و برای حکومتشان زندگی و خانواده های ما کارگران بی ارزش ترین و پست ترین اولویتهای درجه آخر است. همین ها یک زمانی که کارشان به روال و رونق بود با ما قراردادهای یکساله می نوشتند، فشار کار و شیفتها را تا هر کجا که برایشان مقدور و ممکن بود افزایش می دادند. در همین 2 سال پیش ما را از حالت 3 شیفت 8 ساعته به دو شیفت 12 ساعته کاری بردند یعنی خیلی راحت در هر روز کاری 4 ساعت به ساعت کاریمان افزودند. اگر نیاز کاریشان باشد مهم نیست امروز جمعه یا شنبه است یا فلان روز امام حسین شان مرده است. در یک کلام سود و سود هرچه بیشتر انگیزه و هدف این سیستم ضد انسانیشان است هر جا که سودش بیشترباشد رل فرمانشان را به همان جهت می چرخانند.

کامران پایدار: علت و انگیزه عوامل کارفرما از این اخراجها چیست؟

کارگر مهر کام پارس: ببینید، گفتم، اینها هدفی جز سود و ثروت اندوزی ندارند. همه حرفشان این است می گویند ایران خودرو دیگر سود آور نیست، می گویند تحریم و محاصره اقتصادی شده ایم، مواد اولیه و قطعات مونتاژی نیست، قبلا از اروپا وارد می شد حالا راهش را بسته اند. می گویند ارزش ریال سقوط کرده با این ریال بی ارزش دیگر نمی توان دلار و ارز گران قیمت تهیه نمود و آن هم با این پول بی ارزش نمی شود به جای واردات بطور مستقیم از کشورهای تولید کننده اصلی با چندین برابر قیمت های گزاف و خیلی بالا مواد اولیه و قطعات و لوازم حتی تقلبی و نامرغوب را از طریق واسطه ها و کشورهای حوزه خلیج فارس و عمدتا از امارات وارد نمود. علت همه این تحریمهای اروپا و امریکا هم روشن است. هم آنها جنایتکارند و هم این حکومت اسلامی. اینها با هم مشکل و مناقشه دارند به هم آویزان و گلاویز شده اند. این یکی دنبال بمب اتم و تروریسم و طالبان و سوریه و حزب اله است و اون یکی یعنی همان اروپا و امریکا هم به نوعی دنبال هدف و سود خودشانند. این وسط مرغ عزا و عروسی ما کارگران و خانواده هایمان هستیم.

کامران پایدار: قبلا در خبرها آمده بود می خواهند حدود 5 درصد از کارگران را یعنی چیزی حدود 200 نفر را از کار اخراج و بیکار نمایند اما حالا چی؟ اوضاع را چطور می بینید؟

کارگر مهر کام پارس: آره، قبلا چند ماه پیش ها، اخراج 5 در صد را خودشان در آن زمان گفته بودند. میگویم آن زمان، چرا؟ چون همه چیز در این جامعه و تحت سیاستهای این حکومت اسلامی از هم پاشیده بسیار متزلزل و بی ثبات و لحظه ای است. اما قدر مسلم این است که شرایط زندگی و اوضاع هر روز رو به مشکلات و وخامت بیشتری دارد. با این شرایط کاری و اوضاعی که من در اینجا در مهر کام پارس می بینم این عین شرایط یک بیمار لاعلاج و دم موت است. راست می گویند فشار بی سابقه تحریمها از یک طرف و از جهت دیگر دزدی و بخور بخور بی حساب و کتاب این حکومت و عواملش واقعا کمر صنعت و ایران خودرو را شکسته است. اینجا ویرانه سرای مغشوش و در هم شکسته ای است که هر کس از عوامل حکومت می خواهد جیب و حسابهای بانکیش را با آن پرنماید. بن های خوار و بار را که سالهای پیش مبلغش هم حدود 50 تا 60 هزار تومان بود سر ماه به ماه می پرداختند خیلی مدت است دیگر بن های خوار و بارمان را نمی پردازند. تا چند وقت پیش ها بعنوان صدقه اسلامی مثلا در تاریخ تولد و مرگ فلان امامشان یا بمناسبت مراسمات حکومتیشان بطور اتفاقی چیزی در غالب بن خوار و بار می پرداختند اما حالا دیگر چندین ماه است پرداخت بن های خوار و بار را قطع نموده اند. قبلا قراردادهایمان یکساله بود، حالا قرارداد ها 3 ماه و 6 ماه شده، علاوه بر اینها الان چندین ماه هست که حق آکورد (بهره وری) را نیز قطع نموده اند. خلاصه کنم هر روز حلقه محاصره و فشارها و فقر و تنگدستی بیشتر و بیشتر می شود. من خوش بین نیستم، من فکر می کنم در آینده نزدیک حتی تعداد بسیار بیشتری نسبت به آنچه خودشان قبلا گفته اند از ما کارگران فعلا شاغل در صف اخراج و بیکاری خواهیم بود.

کامران پایدار: ساعات اضافه کاریها را هم برداشته اند این شاید خوب باشد تا کارگران فرصتی برای استراحت و با خانواده هایش بودن را داشته باشند؟

کارگر مهر کام پارس: چه خیال خامی، اضافه کاری را برداشته اند برویم استراحت و نزد خانواده هایمان! نه بابا این حرفها نیست، این حکومت با این گرانی و فقر و بی درآمدی و تورمی که خودش برای ما کارگران و همه مردم به پا نموده٬ مگر با جیب خالی و هزار فکر درهم و پریشان و با دنیایی قرض و بدهکاری و هزار و یک مشغله و گرفتاری دیگر آیا فرصتی برای استراحت و با خانواده بودن باقی میماند؟ ببینید، ما را آنچنان در بحران فقر و نداری و گرانی و آن هم با این دستمزدهای چندرغاز گرفتار نموده اند که بسیاری مواقع آدم به خودش میگه کاش این 24 ساعت شبانه روز 50 ساعت میبود تا فرصت باشد! تا بتوانم کار بیشتری انجام دهم؟ تا شاید زندگی خانواده ام از این فلاکتی که هست بیرون بیاد! البته اگر کاری باشد که نیست، این روزها بدست آوردن کار حتی بصورت روز مزد و قرارداد یک ماهه و... با ساعت کاری صبح تا شب در ازای ماهی 300 تا 400 هزارتومان کار حضرت فیل است. کار کجا بود، به هر جا سرک می کشی دارند نیروهایشان را کاهش و تعدیل و اخراج می کنند. حالا ببینید، چطور و چگونه با این حکومت و آخوندها و سرمایه دارها گرفتار شده ایم. اضافه کاری اسمش با خودش است یعنی کار اضافه و بیهوده، کارگری که از صبح تا شب پای فلان دستگاه در فلان خط تولید همه اش کار کرده دیگر رمقی ندارد. البته بهتر است بگویم رمقی برایش نگذاشته اند. من خودم در این چند سال بارهای بار به چشم خودم دیده ام در همین جاده مخصوص در همین جاده قدیم کرج بعلت نبودن سرویس و امکانات ایاب و ذهاب، کارگران کارخانه های مختلف، کارگری که از صبح تا شب از گرده اش تسمه کار کشیده اند و شب هنگام حین خروج از کارخانه بعلت خستگی مفرط و بیش از حد، بعلت گیجی و منگی ناشی از خستگی و فشار کار دچار تصادف و سانحه شده و همانجا در دم فوت شده است و خانواده اش هم رها شده اند به امان خدا. حالا من کارگر را با این همه خستگی روانی و جسمی ناشی از کار و فقر و نداری در شرایطی قرار داده اند که بازهم با این ناتوانی و خستگی حاضرم برایشان اضافه کاری و اضافه کاری کنم. این اضافه کاری به نوعی خودکشی و خود زنی است تا خانواده هایمان بتوانند برای فردا زنده بمانند. نان و زندگیمان را به گروگان گرفته اند. این حکومت و سرمایه دارها تمام مهره های این بازی شطرنج ناعادلانه را بر حسب منافع و سودشان به ضرب قانون کار، گرانی و فقر و پاسدار و بسیجی و زندان و شکنجه و اعدام به نفع خودشان چیده اند. حالا این وسط ما کارگران مانده ایم در حالت کیش و مات.

کامران پایدار: اخراج و بیکاری، فقر و گرانی، عدم امنیت شغلی و... یک آینده بسیار سیاه و تاریک در برابرمان گذاشته اند. چاره چیست؟ راه خروج از این فلاکت و فقر و بدبختی در کجاست؟

کارگر مهر کام پارس: زندگی سیاه است و آینده هم از سیاه تاریک تر، به عقل خودتان رجوع کنید این حکومت یک کارنامه سیاه 33 ساله به دنبال خودش یدک می کشه. در این 33 سال حکومت آخوندها و سرمایه دارها هر روز بدتر از دیروز و اما حالا دیگر کفگیر حضرات به دیگ اصابت نموده صنعت و زندگی و مملکت و اقتصاد و فرهنگ و همه چیز را به باد فنا و تاراج داده اند. تا این حکومت و این بازی و شرایط هست فرداهایمان از امروز هم بدتر و بدتر خواهد بود، البته حالا دیگر مشکلات ناشی از این حکومت ننگ و لجن اسلامی آنقدر زیاد شده که همه چیز در بحران و بن بست رفته است. من فکر میکنم انفجار بزرگ و واقعا بزرگ در راه است. این قطعی و یقین است حالا از کجا و کی و چگونه این آتشفشان کینه و تنفر و فقر و گرسنگی طغیان کند بحث دیگریست.

کامران پایدار: این قبول، این درست، زندگی در فلج فقر و بیکاری و گرسنگی و فساد و دزدی و ورشکستگی این حکومت اسلامی تا خرخره فرو رفته است. انفجار و طغیان بزرگ مردمی هم در پیش است. همه اینها به جای خود، اما مشکلات زندگی ما کارگران از کل نظام سرمایه داریست، اگر در فردا روزی این حکومت با همه گند و کثافتش افتاد و سقوط نمود، آیا ما کارگران به خواستهایمان، به یک زندگی مرفه و آزاد و برابر و خوشبخت که دیگر خبری از این همه فقر و محرومیت و گرسنگی و مصائب نباشد خواهیم رسید؟ آیا در مصر و تونس و لیبی زندگی مردم و کارگران بهبود یافته است؟

کارگر مهر کام پارس: ضرب المثل قشنگی هست می گویند: دعواهایمان را اول بکنیم آشتی بماند برای بعد! می خوام اینو بگم آیا الان در همه کشورهای دنیا مگر آخوند و عمامه و ریش و پشم و تسبیح حکومت می کنه که در همه جا کارگر و بیکار و جوان و همه مردم به خیابانها ریخته اند و اعتراض می کنند؟ مگر در آمریکا، مگر در اروپا و هر جای دیگری سران حکومتها به جای ریش و عبا و عمامه کراوات و کت شلوار نمی پوشند تازه عطر و ادوکلون های آنچنانی هم می زنند پس مشکل کجاست؟ من قبل از هرچیز فکر می کنم هر حکومتی نماینده و حافظ یک نظم و قوانینی هست، مشکل ما کارگران با نظام سرمایه داریست، مشکل ما با نظامی و حکومتی است که ثروت و همه دارایی ها و همه قوانین و همه و همه چیز در اختیار یک عده ای است بقیه و همه مردم از کارگر و بیکار و کارمند و ... برده و اجیر آنها شده اند. مالکیت مال آنهاست، سود و ثروت مال آنهاست، بانک مال آنهاست، مجلس و قانون مال آنهاست، کار هم نمی کنند، حکومت و قانون هم از آنها حمایت می کند٬ مفت می خورند و مفت می چرند. این که نشد زندگی! همه این دنیای لعنتی داره همینطور برعکس می چرخه، در سوریه، در لیبی در تونس و... در کجا وضع خوب شده؟ مردم آمدند وسط گفتند نان و کار و رفاه و مسکن و آزادی می خوایم، هم حکومتهای آنجا و هم اروپا و آمریکا و... به نام حقوق بشر و آزادی و دموکراسی آمدند با موشک و بمب همه چی را به خون و نابودی کشاندند. حالا دوباره مردم این کشورها همانطور شاید بدتر از دوران سابق در جنگ و نابسامانیهای بیشتر گرفتار شده اند. من این را می خوام بگم، می خوام نتیجه بگیرم، اگه قراره این حکومت لجن اسلامی سرنگون بشه باید به دست ما کارگران و ما پایینی ها باشه. اگر در فردا روزی قراره حکومتی هم تشکیل بشه باید به دست خود ما کارگران و همه انسانهای زجر کشیده تشکیل بشه.

کامران پایدار: مرسی، تشکر. رفقای کارگر! برای رفاه و خوشبختی، برای آزادی و برابری، برای یک زندگی در شان و شایسته انسان به حزب خودتان، به حزب انقلاب و سوسیالیسم فوری، به حزب اتحاد کمونیسم کارگری بپیوندید. *